შევაშველოთ ჩვენი ხმა მათ, ვისთვისაც საკუთარი აზრისა თუ განცდის გამოხატვა, სხვისთვის გაზიარება უდიდესი, ზოგჯერ გადაულახავი პრობლემაა, და ამაში მარტო დაავადებას კი არა, არამედ ჩვენს გულგრილობას, უცოდინრობასა თუ უმოქმედობასაც მიუძღვის ბრალი...
დაავადების უცხოენოვან სახელწოდებას ლამის მაგიური ძალა აქვს. როგორც კი რაიმე ასეთს გავიგონებთ, ძარღვებში სისხლი გვეყინება და ისევ ნაცნობ ჭირს ვამჯობინებთ...
რა სჯობია პაწაწინას ყურებას: თვალებდაჭყეტილი აკვირდება გარემოს, ცდილობს, ხელ-ფეხი დაიმორჩილოს, სათამაშოებს წაეტანოს, ჯერ თუთიყუშივით, შემდეგ კი გააზრებულად წარმოთქვამს ბგერებს, მარცვლებს და მთელ სიტყვებს, მრავალი დაცემისა და წამოდგომის მიუხედავად სწავლობს ცოცვას, სიარულს...
ისევე, როგორც თითქმის ყველა დაავადება, ინსულტიც პირველად ჰიპოკრატემ აღწერა. მისი აზრით, ის სხვა არაფერია, თუ არა სისხლის სიმცირით გამოწვეული სხეულის ნაწილების უეცარი დამბლა. ასე რომ, ინსულტს მისი ყველა გამოვლინებით მრავალი საუკუნეა იცნობს მედიცინა, თუმცა სახელი მას მხოლოდ 1599 წელს შეარქვეს. არც მანამდე, არც მას შემდეგ ამ დაავადებისადმი ინტერესი არ განელებულა...
ნევროზი და დეპრესია ლამის ისევე გახშირდა, როგორც გრიპი. ყოველ შემთხვევაში, ასე ფიქრობს ჩვენი საზოგადოება. ბევრი იბრალებს კიდეც, რომ განწყობის უცნაური ცვალებადობა მასაც დასჩემდა... მძიმე ფსიქიკური აშლილობის მიმართ კი განსხვავებული დამოკიდებულებაა, უფრო – შიში. სულით ავადმყოფი საზოგადოების “უღირს” წევრად ინათლება...
გულყრა უხსოვარი დროიდან აბნევდა ხალხს და გაურკვევლობას თესავდა: ხან ღმერთების დაღი ეგონათ, ხან – ბნელი ძალებისა. დღესაც კი, მედიცინის არნახული წინსვლის მიუხედავად, ბევრს გულყრად მხოლოდ კრუნჩხვა მიაჩნია და ამ სიმპტომსა და ეპილეფსიას შორის ტოლობის ნიშანს სვამს...
