პაწიები ლამის დაბადებიდან გვაოცებენ სამყაროს შეცნობის დაუოკებელი წყურვილით. რას აღარ სჩადიან: ცდილობენ, ყველა (ან თითქმის ყველა!) ნივთს გემო გაუსინჯონ, ტალახში თავიდან ფეხებამდე ისვრებიან, შინ მუხლუხოთი ან ბაყაყით ხელდამშვენებულები ბრუნდებიან...
“ჩემი პაწია სულ ერთი თვისაა, მაგრამ ზრდასრული ადამიანივით იქცევა: მიირთმევს ერთსა და იმავე დროს, მშვიდი და ხალისიანია და, რაც მთავარია, საღამოს 10 საათზე თვალებს რომ დახუჭავს, დილის ცხრამდე მშვიდად სძინავს”...
ზაფხულის ხვატი ბავშვებისთვის კი არა, უფროსებისთვისაც ურთულესი გამოცდაა, ამიტომ მზრუნველი დედიკოები, მამიკოები და ბებია-ბაბუები დათბობისთანავე იმაზე იწყებენ ფიქრს, სად გადაუმალონ პაპანაქებას ყველაზე ძვირფასი განძი...
პაწაწინას ჯერ კიდევ მაშინ ზომავენ და წონიან, როდესაც დედიკოს მუცელში ნებივრობს და მოთმინებით ელის ამქვეყნად მობრძანების დროს. ბავშვის ზომასა და წონაზე დაკვირვება მშობლებს არც მისი დაბადების შემდეგ ბეზრდებათ. ის კი არა, მომატებული გრამებისა და სანტიმეტრების აღრიცხვა დედიკოსა და მამიკოს ისე სიამოვნებთ, რომ აზარტში შედიან და აწონა-გაზომვა ლამის ყოველდღიურ რიტუალად იქცევა ხოლმე...
